ROZDZIAŁ 4

                                                                  ROZDZIAŁ 4

Stojąc tak wtulone w siebie zapomniałyśmy o całym świecie . Nie interesowało nas nic . Chłód , właśnie zaczynający padać śnieg a nawet to , że wyglądamy głupio . Nic się nie liczyło oprócz nas !. Kiedy stanęłam już  naprzeciwko Ewy wpatrzona w Nią jak w obrazek poczułam się tak jak wtedy , gdy wpadłam na Nią idąc w zamyśleniu i spoglądajć w dół . Te cudowne zielone oczy , które teraz lśniły od łez szczęścia przyglądały mi się z troską i prośbą wybaczenia . W tej ciszy , która panowała wokół nas nie wiedziałyśmy jak się odezwać, jednak nasza mimika mówiła sama za siebie. W moim przypadku było to patrzenie w ziemie i uśmiechanie się pod nosem albo nagły atak śmiechu, zupełnie bez powodu. Nie , nie bez powodu ! Powód był jeden.. Odzyskałam przyjaciółke , a co najważniejsze już nigdy nie chciałam jej stracić, już nigdy nie chciałam przeżywać tego po raz drugi , nie zniosłabym tego . WIem o tym , że nie pozbierałabym się po tym już nigdy ....
 Idąc ramie w ramie spoglądałyśmy na siebie śmiejąc się z tego . Jak się okazało była to świetna zabawa , aby rozluźnic choć na chwile atmosfere przed niełatwą rozmową , która nas czekała . Poszłyśmy na naszą cudowną ławeczke . Nie liczyło się to , że jest mokra czy pokryta śniegiem liczyło się to , że wiążemy z nią mase wspaniałych wspomnień . Nasza pierwsza rozmowa , pierwsze wiadomości i opowiadania o nas , pierwsza spędzona noc na rozmowach właśnie na niej , lecz nigdy nie zapomne naszej pierwszej kłótni i naszego pierwszego rozstania oraz mojego pierwszego płaczu ,właśnie tam, właśnie na tej ławce.Tyle się już wydarzyło w tak krótkim czasie . Park o tej porze roku był pochmurny  i szary ,co pogarszały tylko drzewa bez liści i jakiegokolwiek znaku życia w środku , lecz powolutku zmieniał się pod wpływem coraz grubszej warstwy białego, cudownego puchu , który nadawał mu tej tajemniczości i sentymentalności co po prostu uwielbiałam.   Zimą , park był moim aniołem stróżem , gdyż wiedział o wszystkim co się u mnie dzieje . Codziennie potrafiłam chodzić po nim godzinami zatracając się w zamyśleniu i rozmyśleniach na temat życia , które do łatwych nie należało . Przez tą całą drogę każda z nas zbierała w sobie tyle odwagi ile tylko potrafiła .W końcu stanęłyśmy i momentalnie usiadłyśmy na naszej ławeczce ,która wyglądała tak pięknie gdy pokrywała ją ta cienka jeszcze warstwa puchu. Siedząc naprzeciwko  Ewy, spuściłam wzrok , gdyż czułam się nieswojo: strach i lęk przed tym co mogę tu usłyszeć był nienormalny, jednak nie potrafiłam powiedzieć sercu, że teraz już wszystko będzie ok .  
- Alu czy mogę Ci teraz to wszystko na spokojnie wytłumaczyć ? - zapytała po chwili milczenia Ewa .
- Tak , jak najbardziej , gdyż sama chciałabym zrozumieć . - odparłam , choć tak naprawdę, w głębi serca już wiedziałam dlaczego .
- Bo to jest tak , że ja nie lubie poznawać nowych ludzi , bo dużo mnie już kojarzy i przyjaźnią się ze mną tylko dlatego że jestem niby sławna . Nie widzą i nie chcą poznać mnie tak jak zrobiłaś to Ty . To , że mogę śpiewać jest cudowne , to że uszczęśliwiam tym ludzi jeszcze wspanialsze ale ma to też swoją cene . Nie posiadam życia prywatnego jak Ty , bo każy mój krok śledzą paparazzi i czekają na moją wpadke żeby mieć o czym napisać . Nawet nie wiesz jak mnie ucieszył fakt i zaskoczył zarazem, że mnie nie kojarzysz .- opowiedziała . 
- To dlatego ,że całymi dniami przesiaduje w pokoju . Nie oglądam za bardzo telewizji , nie siedze w internecie 24h . Po prostu żyje inaczej .... - Żyje samotnie...
- Mam nadzieje, że mnie rozumiesz . Jak już upewniłam się , że naprawdę mnie nie kojarzysz to pomyślałam sobie ,że może tym razem się uda . Dlatego nie powiedziałam Ci o moim drugim życiu, bałam się że zmienisz do mnie swoje podejście, choć od samego początku czułam że jesteś inna , taka prawdziwa . 
Jej słowa rozbrzmiały echem w moim sercu ,gdyż ja nie mogłam być prwadziwa do końca , nie przez tajemnice którą w sobie nosze .
- Na serio ?! Ja jak spojrzałam Ci się pierwszy raz w oczy dostrzegłam tą nutke tajemnicy , wiedziałam i czułam że coś w sobie chowasz . - I widziałam że się czymś martwi .
- Tak samo nie miałam w planach wyjazdu z rodziną tylko koncert ale nie chciałam Ci jeszcze mówić . Mogłam się domyślić , że jednak na niego pójdziesz . 
- Szczerze mówiąc poszłąm na niego tylko dlatego bo jak kiedyś wspomniałaś o Ewie Farnej, ja nie wiedziałam kto to a wydało mi się, że Ją.. Znaczy siebie, lubisz . Dlatego postanowiłam na niego pójść i zapoznać się choć trochę z Twoją twórczością . - O tym to teraz mogę CI już opowiedzieć a nawet pokazać sama . - zaśmiałą się Ewa . 
- Ewa ... - zaczęłam niepewnie .
- Tak ? - odparła .
- Chciałabym Ci powiedzieć jak ja się wtedy poczułam i dlaczego , ale boje się , że .... - znów poczułam jakby mi coś stanęło w gardle . - Ala ! Mów ! Nie zostawie Cie ani nie uciekne , obiecuje . - spojrzała na mnie , i kiedy podniosłam wzrok powtórzyła szeptem , który wiatr niósł - obiecuje .
- Poczułam się jakbym dostała od Ciebie w twarz . Zaufałam Ci , otwarłam serce przed Tobą a wtedy , w tamtej chwili runął mi cały świat , po raz kolejny zresztą . Ja też coś przed Tobą ukrywam , też nie znasz całej prawdy o mnie . Ale jeśli pozwolisz nie mam jeszcze na to siły żeby Ci o tym opowiedzieć ale napewno kiedyś się dowiesz ,obiecuje . 
- Oczywiście ! Nie zamierzam nalegać . - Ewa po tych słowach mnie przytuliła, nawet nie wie ile dał mi ten uścisk . To ciepło i świadomość , która nie docierała do mnie , że ktoś może mnie lubić , że dla kogoś mogę być naprawde ważna . Znów miałam z kim pogadać , z kimś kto mnie rozumie bez słów . Po chwili zaczęłyśmy się gonić po parku ,co spowodowało ,że poczułyśmy się tak wolne, jakbyśmy znów miały po 12 lat . W głębi duszy tęskniłyśmy za beztroskim dzieciństwem bez problemów , łez i zamartwiania . Jednak z drugiej strony każda, na swój własny sposób cieszyła się z tego co ma . Z każdego spokojnego dnia jaki mają , jednak z dwóch różnych powodów . I tak kolejny dzień skończył się na wygłupach, śmianiu i gadaniu . Potrzebowałyśmy czegoś aby się odstresować ale najważniejsze ,że nadal jesteśmy sobą i że mamy siebie.