ROZDZIAŁ 3

Hejka :)
Jest godzina 3.06 i właśnie skończyłam pisać dla Was rozdział trzeci i natychmiast chce się nim z Wami podzielić . Przepraszam z góry za błędy , ale właśnie teraz skończyłam go pisać . :p Mam nadzieje , że się spodoba . Może uda mi się wrzucić dla Was kolejny rozdział jeszcze do dzisiejszego wieczora ;)
Pozdrawiam


                                                                    ROZDZIAŁ 3 
- Przepraszam . - niemal niesłyszalnie , a jednak moje ucho wyłapało to jedno magiczne słowo , które w tej chwili nie miało dla mnie żadnego sensu .
W takiej ciszy nocnego parku wpatrywałyśmy się w siebie a chłodny jesienny i mokry już wiatr otulał nam zapłakane twarze . Księżyc świecił już wysoko na gwiaździstym niebie , tak jakby chciał nam pokazać nas same . Ewa w blasku księżyca wyglądała pięknie , nadal cudownie pomalowana choć już nie tak idealnie , gdyż łzy spływające po Jej twarzy utworzyły wbrew pozorom piękne dla mnie fale . Kadna z nas nie była w stanie chwilowo nic powiedzieć , tak jak i każda nie wiedziała co się dzieje .
NARRATOR
Obie były zdezorientowane całą tą sytuacją , która zabolała ich kruche serca . Były bratnimi duszami ; były typami samotniczek , które kryją swą wrażliwą i cienką jak tafla lodu twarz pod osłoną śmiechu , żartów i wygłupów . Obie nie lubiały mówić o uczuciach , gdyż nigdy nie potrafiły słowami opisać tego co leży im na sercu . Miały dużo znajomych , lecz tęskniły wręcz pragnęły znaleść tą jedyną , prawdziwą przyjaciółke . Różniło je jedno ; wbrew pozorom to właśnie indywidualne cechy charakteru . 
Ewa - piękna i silna duszą dziewczyna . Wie że opinia innych się nie liczy jeśli tylko ona jest szczęśliwa . Wciąż czekała na tego jedynego własnego księcia z bajki . Nadżycie kochała rodzine i zrobiłaby dla nich wszystko . Kariera była dodatkiem do życia , które wiodła . Dzięki niej mogła robić to co kochała i uszczęśliwiała tym setki tysięcy ludzi . Każdego dnia kiedy ona maszerowała niezauważona ulicami , ktoś spoglądał na plakat tej drugiej silnej i energicznej Ewy i dostawał motywacje na kolejny dzień , kolejne zmagania i kolejne cudowne wspomnienia . Nawet niezdawała sobie sprawy , że Jej osoba tak działa na innych . Natomiast Ala - również piękna jednak krytykowana dziewczyna , która uważa za prawdę i fakt to , że jest brzydka i gruba . Wbrew swoim twierdzeniom była cudowną , ciepłą i sympatyczną dziewczyną o wspaniałych czekoladowych oczach i delikatnych rysach . Jak Ewa również czekała na tego jedynego lecz w porównaniu do Ewki zaliczyła już mase flirtów i bezwiążących pocałunków jednak nikomu nie dałaby się tknąć jeśliby go nie kochała . W tym nigdy nie zmieni zdania . Rzadko kto wiedział o Jej okropnych problemach w domu nawet Ewa nie zdawała sobie jeszcze sprawy z tego . Wszystko działo się w czterech ścianach , dlatego też nienawidziła w nim przesiadywać . Wolała wyjść , przejść się i wypłakać w samotności jak wtedy gdy po kolejnej awanturze rodziców w domu poszła na pole , gdzie stał drewniany wartowniczy domek . Usiadła na najwyższym szczeblu drabiny , kolana owinęła ramionami i wpatrując się w cudowny widok zamarzniętych i pokrytych delikatną puchową kołdrą pól łzy same płynęły . Gdy w jakimś stopniu oczyściła się wewnętrznie doprowadzała się do porządku i wracała jak gdyby nic się nie stało . Starała się nie dać tego po sobie poznać , lecz czasami emocje wypływały z Jej środka jak lawa . Wtedy zamykała się w sobie . 
ALA 
- Alu , proszę daj mi to wszystko wyjaśnić , ja po pr..... - nie pozwoliłam Jej dokończyć , gdyż znałam koniec tego zdania .
-ostu nie chciałam , tak?! - dokończyłam . - Co z tego , że nie chciałaś , ale to zrobiłaś ! Zraniłaś mnie ! Nie , nie będę słuchała Twoich wyjaśnień ! Nie chce ! 
-Alu pozwól , proszę ! - Ewa nie chciała odpuścić .
-Nie ! Nie ma Alu ! Nie będę słuchała tych głupich wyjaśnień ! Nie od kogoś , kto tak bardzo mnie zranił , okłamał ! Jak mogłaś ! Czy ja mam napisane na czole idiotka?! Dlaczego zawsze mnie to spotyka ! - odwróciłam się i uciekłam znów zanosząc się płaczem . Zza ramienia słyszałam tylko krzyki , które wołały moje imie . To tak strasznie bolało , nie mogłam nie potrafiłam .......
Po pewnym czasie biegu i uciekania w płaczu zwolniłam i już idąc starałam się zrozumieć , dlaczego Ewa to zrobiła. Kiedy wróciłam do domu już trochę się uspokoiłam i na szczęście wszyscy już spali , więc ukradkiem przemknęłam do mojego pokoju i wślizgnęłam się pod kołdre kładąc się w pozycji tzw.embrionalnej . W tej ciszy i ciemnościach , które doprowadzały mnie do szaleństwa słyszałam i widziałam wszystko od momentu wyjścia Jej na scene po moment w parku . Starałam się tłumić płacz w poduszke jednak zanosiłam się tak bardzo , że nie potrafiłam tego opanować . Nie wiedząc , kiedy zasnęłam i budząc się rano nie miałam najmniejszej ochoty wstawać . Ale musiałam . Ukrywanie prawdy drzemiącej we mnie to dla mnie codzienność . Wstając , myjąc się czy ubierając - tęskniłam . Czesząc się , ukradkiem spojrzałam na telefon z nadzieją , że mimo mojego zachowania Ewa napisała , była to żmudna nadzieja . 
Skrajność uczuć , która nade mną panowała była okropna . Raz nie potrafiłam usiedzieć w miejscu innym mogłam kilka godzin przesiedzieć i wpatrywać się w okno . Coraz większy chłód nie sprzyjał ubieraniu się i wychodzeniu na dwór więc całymi dniami przesiadywałam w swoich czterech ścianach . Trwało to około trzech tygodni , za oknem pojawił się już śnieg a moje zachowanie zaczęło zastanawiać bliskich . 
Postanowiłam napisać do Ewy , gdyż na telefon nie miałam odwagi . 
"Kochana Ewo , przeraszam za moję zachowanie , ale wiesz jak się wtedy czułam . Chciałabym porozmawiać , bo brakuje mi Ciebie i rozmów z Tobą . Tęsknie cholernie . Proszę odp . Twoja Ala"
Mijały minuty , godziny a telefon cicho leżał . Siedząc z telefonem w ręku i wpatrując się w zasypany za oknem śniegiem plac i nasłuchując biegających po strychu kotów , które szukają ciepłego lokum na zime straciłam poczuje jakiejkolwiek nadziei . W pewnym momencie za oknem , wprost na przeciwko mnie ujrzałam ciepło otuloną dziewczyne , jednak oczy były widoczne i wiedziałam kto to . Szok opanował moje ciało a ona wpatrywała mi się prosto w oczy ; wkońcu pokazała telefon , który chwile potem zadzwonił . 
- Halo ?! - drżącym i niepewnym głosem powiedziałam do telefonu .
- Przejdziesz się ze mną ?! -zapytała tym cudownym i łagodnym głosem ciągle patrząc mi w oczy . 
- Tak . Zaraz zejde , potrzebuje chwili - odparłam już trochę pewniej .
- Dobrze , nie śpiesz się - poczekam . - usłyszłam na zakończenie . 
Wstałam odłożyłam telefon i poszłam się ubrać . Strasznie się bałam tej rozmowy i dlatego trzęsły mi się ręce co spowodowało , że nie potrafiłam się szybko ubrać . Gdy jednak mi się to udało odruchowo sięgnęłam po telefon i wyjrzałam przez okno . Ona nadal tam stała w tym samym miejscu wciąż wpatrując się w moje okno .

Chwyciłam kurte narzuciłam ją na siebie i otworzyłam drzwi . Moim oczom ukazała się krucha dziewczyna ze łzami w oczach i wyrzutami w sercu na tle niechlujnego placu pokrytym grybą warstwą śniegi . W chwili , gdy Ją zobaczyłam łzy same napłynęły do oczu . Obie odruchowo rzuciłyśmy się w bieg , aby znów poczuć ten cudowny uścisk . To ciepło i poczucie , że jest ktoś , kto nas rozumie . W chwili gdy każda z nas wtuliła twarz w drugą , łzy same zaczęły spływać . Trwałyśmy w tej chwili długo , wręcz chciałyśmy ją zatrzymać na zawsze . Wiedziałam , już wtedy że wszystko będzie dobrze . 


Czekam na komentarze czy to negatywne czy pozywtywne . I takie i takie są potrzebne ;)